15-12-2024

Γράφει ο Ευθύμιος Πέτρου, Δημοσιογράφος

Οι …μετριοπαθείς τζιχαντιστές

Ο χάρτης ανασχεδιάζεται στην Μέση Ανατολή και όλοι στην Ευρώπη συμπεριφέρονται σαν να μην αντιλαμβάνονται την έκταση των ανακατατάξεων που σχεδιάζονται ή και ήδη συντελούνται. Φθάσαμε μάλιστα και εμείς ακόμη στην Αθήνα που θα έπρεπε να έχουμε συναίσθηση της πραγματικότητος να δηλώνουμε ότι “Η Ελλάδα χαιρετίζει την πτώση του αυταρχικού καθεστώτος Άσαντ στη Συρία”. Λες και το ισλαμιστικό καθεστώς που εγκαθιδρύεται στην Δαμασκό δεν θα είναι αυταρχικό, δεν θα είναι καταπιεστικό, δεν θα είναι δικτατορικό! Όμως το νέο αυτό καθεστώς συνιστά μιαν απειλή για τα άμεσα συμφέροντα του ελληνισμού. Η επιρροή της Τουρκίας στην νέα κατάσταση φέρνει την Κύπρο σε κατάσταση περικυκλώσεως. Τουλάχιστον με το καθεστώς Άσσαντ είχαμε την βεβαιότητα ότι δεν θα είναι φιλοτουρκικό. Ίσως να μην αποτελούσε απειλή για την Τουρκία, όπως κάποιοι αιθεροβάμονες ήθελαν να πιστεύουν, αλλά αποτελούσε μια σταθερά. Ξέραμε ότι δεν θα γίνει ορμητήριο για την τουρκική επιθετικότητα. Αλλά πέρα από το πρακτικό ζήτημα του πώς η Τουρκία θα μπορέσει να χρησιμοποιήσει το νέο συριακό καθεστώς για να εξυπηρετήσει τους αρπακτικούς στόχους της, ήδη έχει καταγάγει μια σημαντική νίκη γοήτρου. Μιαν αναβάθμιση του κύρους της ανάμεσα στους λαούς του Ισλάμ. Και τούτο θα την κάνει πιο επιθετική και πιο διεκδικητική.

Και όμως το δικό μας υπουργείο Εξωτερικών, στην επίσημη ανακοίνωσή του υποστηρίζει: “Θα πρέπει, ωστόσο, άμεσα να διασφαλιστεί η ειρήνη στη χώρα και η ομαλή μετάβαση εξουσίας σε μια δημοκρατικά νομιμοποιημένη κυβέρνηση, με βάση την απόφαση 2254 του Συμβουλίου Ασφαλείας. Η Ελλάδα υποστηρίζει την ενότητα, την εδαφική ακεραιότητα και κυριαρχία της Συρίας”. Θέλουμε να ελπίζουμε πως αυτή είναι μια έκφρασις διπλωματικής αβρότητος. Διότι την Ελλάδα το τελευταίο πράγμα που θα την συνέφερε είναι μια ενιαία και κυρίαρχη Συρία, όταν το καθεστώς της τελεί υπό τον έλεγχο της Αγκύρας.

Οι αφέλειες όμως δεν σταματούν εκεί και δεν τις ακούει κανείς μόνον στην Αθήνα. Έχει αρχίσει να ακούγεται, σε αρκετές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες η έκφρασις “μετριοπαθείς τζιχαντιστές” για τους νέους κυβερνήτες της Συρίας. Πρόκειται περί ασύγγνωστα εσφαλμένης εκτιμήσεως, για να μην το χαρακτηρίσουμε με χειρότερες, πλην ακριβέστερες εκφράσεις. Οι δύο αυτές λέξεις εκφράζουν έννοιες εκ διαμέτρου αντίθετες. Ο τζιχαντιστής είναι εξ ορισμού φανατικός. Μετριοπαθής δεν μπορεί να είναι.

Αυτοί λοιπόν που ομιλούν για “μετριοπαθείς τζιχαντιστές”, είτε έχουν άγνοια πραγμάτων, είτε είναι κατευθυνόμενοι, είτε -το χειρότερο- εκφράζουν κάποιους ευσεβείς πόθους που δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την πραγματικότητα. Εθελοτυφλούν δηλαδή, ελπίζοντας ότι δεν θα συμβούν τα χειρότερα. Όμως οι πλέον αποτυχημένες πολιτικές είναι αυτές που στηρίζονται στους “ευσεβείς πόθους”. Και η πολιτική της Ελλάδος έναντι της Τουρκίας, στον ευσεβή πόθο ότι και η Άγκυρα επιθυμεί την ειρήνη και την συνδιαλλαγή στηρίζεται και είδαμε σε ποιες παλινωδίες και υποχωρήσεις μας έχει οδηγήσει (και ας κόπτεται ο κ. Γεραπετρίτης περί του αντιθέτου).

Στην Συρία, τα πράγματα είναι πολύ απλά. Το νέο καθεστώς έχει έναν κύριο φόβο. Τον ίδιο φόβο που έχει και η Τουρκία. Ότι μπορεί να δημιουργηθεί μια κουρδική κρατική οντότης που θα αποσπάσει εδάφη και από τις δύο χώρες. Θα κάνουν λοιπόν ό,τι μπορούν για να αποτρέψουν μια τέτοια εξέλιξη. Αφ’ ενός παραπλανώντας τις δυτικές πρωτεύουσες και αφ’ ετέρου ασκώντας τέτοια καταστολή και καταπίεση, που όμοια της ίσως δεν είχε υπάρξει επί ημερών Άσσαντ. Επιπροσθέτως χρειάζονται (και πολύ σύντομα θα την ζητήσουν) οικονομική στήριξη. Δεν θα δείξουν λοιπόν τις προθέσεις τους από την πρώτη στιγμή.

Ενδιαφέρον έχει πάντως να παρακολουθούμε την στάση του Ισραήλ, το οποίο προφανώς και γνωρίζει πολύ περισσότερα από τις ευρωπαϊκές χώρες για τις εξελίξεις. Η άμεσες στρατιωτικές του κινήσεις της προωθήσεως δυνάμεων στην “ουδέτερη ζώνη” του Γκολάν και των βομβαρδισμών σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις της Συρίας δείχνουν ότι θεωρεί το νέο καθεστώς απειλή. Όμως και μια θετική διαφοροποίησις. Για την ώρα, η εχθρότης των σουνιτών τζιχαντιστών της Συρίας προς το καθεστώς του Ιράν (τον σημαντικότερο σύμμαχο του εκπεσόντος Άσσαντ) έχει διακόψει την επικοινωνία και την δυνατότητα παροχής οπλισμού από την Τεχεράνη προς την Χεζμπολλάχ. Και τούτο μπορεί να σημάνει πως η εκεχειρία στον Λίβανο θα τηρηθεί. Εξ ανάγκης.

Δημοσιεύεται στην ΕΣΤΙΑ

*Το άρθρο εκφράζει προσωπικές απόψεις και εκτιμήσεις του συντάκτη