31-10-2024

Γράφει ο Ευθύμιος Πέτρου, Δημοσιογράφος

Όταν στις παραμονές του πολέμου του ‘40 ο αείμνηστος Πρόδρομος Μποδοσάκης Αθανασιάδης, ελάμβανε την άδεια της ελληνική κυβερνήσεως για εξαγωγή πυρομαχικών προς την Βρεταννία, εκλήθη από τον Ιωάννη Μεταξά να δώσει την διαβεβαίωση ότι σε καμμία περίπτωση δεν μείνουν οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις χωρίς τα αναγκαία για την άμυνα της χώρας. Η διαβεβαίωσις εδόθη και ετηρήθη. Το έπος του ‘40 γράφτηκε με πυρομαχικά ελληνικής κατασκευής. Άλλωστε, από καταβολής νεοελληνικού Κράτους, διετηρήτο εγχώρια δυνατότης παραγωγής των στοιχειωδών μέσων διεξαγωγής πολεμικών επιχειρήσεων. Δυστυχώς αυτή η δυνατότης απεμπολήθη τα τελευταία χρόνια. Προ ολίγων ημερών έγιναν ανακοινώσεις για το παραγωγικό μοντέλο της χώρας, υπερτονίσθηκε η ανάγκη για στήριξη της βιομηχανίας της χώρας, αλλά επί της ουσίας τα προβλήματα που οδήγησαν στην παρακμή της παραμένουν ανεπίλυτα. Ειδικώς δε για την αμυντική βιομηχανία δεν ακούσαμε ούτε λέξη.
Τα πολύπαθα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα (ΕΒΟ-ΠΥΡΚΑΛ) θα εγένοντο μέλος κοινοπραξίας με τον όμιλο MSM από την Τσεχία, αφού με αποκλειστική ευθύνη της ελληνικής κυβερνήσεως απώλεσαν την δυνατότητα παραγωγής ολοκληρωμένων πυρομαχικών πυροβολικού. Αυτή η υποβάθμισις της παραγωγικής τους δυνατότητος επήλθε όταν τους επεβλήθη η μετεγκατάστασίς τους από την ιστορική τους έδρα στον Υμηττό. Προσφάτως η απόφασις συμμετοχής στην κοινοπραξία που ελήφθη από την γενική συνέλευση των μετόχων (δηλαδή το υπουργείο Οικονομικών) προ ολίγων ημερών, είναι προβληματική αφού ήδη το Συμβούλιο της Επικρατείας ανέστειλε την εφαρμογή της και την παρέπεμψε να συζητηθεί τον Φεβρουάριο. Έτσι σε μια στιγμή που η ζήτησις για πυρομαχικά στην διεθνή αγορά είναι τεραστία, η Ελλάς τα έχει καταφέρει να μείνει η βιομηχανία της απ’ έξω και να μην επωφελείται από την κατάσταση. Θα τρίζουν τα κόκαλα του Μποδοσάκη.
Η Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία, η οποία δεν έχει καταφέρει να φέρει σε πτητική κατάσταση ένα στοιχειώδη αριθμό μεταφορικών αεροπλάνων C-130 (κάτι που έχει επιπτώσεις στην επιχειρησιακή ετοιμότητα της Πολεμικής Αεροπορίας) έλαβε αυξηση μετοχικού κεφαλαίου ύψους 40 εκατομμυρίων ευρώ, όχι για να προβεί σε επενδύσει ή να βελτιώσει την παραγωγική της δυνατότητα, αλλά για να πληρώσει μισθοδοσία και χρέη προς προμηθευτές. Μια απολογητική ανακοίνωσις της διοικήσεως προς τους εργαζομένους παραδεχόταν ότι «τα ταμειακά διαθέσιμα δεν επαρκούσαν ούτε καν για την εξυπηρέτηση της μισθοδοσίας» και παρέθετε πληθώρα άλλων προβλημάτων. Το μόνο στο οποίον δεν αναφερόταν ήταν αν και πώς θα βελτιώσει την παραγωγική της δυνατότητα.
Εδώ τίθεται ένα ακόμη ζήτημα, αφού λίγους μήνες πριν η απελθούσα διοίκησις της ΕΑΒ ανεκοίνωνε θετικά οικονομικά αποτελέσματα. Δεν μπορεί μετά λίγους μήνες να μην επαρκούν τα ταμειακά διαθέσιμα για να πληρωθούν οι μισθοί. Κάποιος λοιπόν δεν τα λέει καλά. Ή τα αποτελέσματα ουδέποτε ήσαν θετικά, ή έγινε κακοδιαχείρισις. Και στην μία και στην άλλη περίπτωση πρέπει να καταλογισθούν ευθύνες.
Και τέλος ανεκοινώθη ότι διακόπτεται η συνεργασία της ΕΑΒ με την εταιρεία η οποία έκανε την συντήρηση των C-130, αφού δεν της έχει πληρώσει δεδουλευμένα με αποτέλεσμα προσφυγή στην διαιτησία. Η κατακλείς όμως είναι ότι για απροσδιόριστο χρόνο η Αεροπορία θα συνεχίσει να διαθέτει ανεπαρκή αριθμό μεταφορικών αεροσκαφών.
Το τραγικό είναι ότι δεν ανησυχεί κανείς. Σε βαθμό να τίθεται η εύλογος απορία αν η στρατιωτική και πολιτική ηγεσία έχουν πραγματική εικόνα της καταστάσεως, ή γίνεται μια επιτήδευσις της προς τα άνω ενημερώσεως, με αποτέλεσμα να εξωραΐζονται τα πράγματα και επικρατεί μια ασυγχώρητη (όσο και επικίνδυνη μακαριότης).
Δεν μπορεί δηλαδή να δημιουργούνται κέντρα καινοτομίας και να προγραμματίζεται η μορφή των Ενόπλων Δυνάμεων του 2030 και να μην υπάρχει δυνατότης στοιχειώδους υποστηρίξεως των Ενόπλων Δυνάμεων του 2024. Διότι έτσι όπως πάμε στο 2030 δεν θα φθάσουμε.

Δημοσιεύεται στην ΕΣΤΙΑ

*Το άρθρο εκφράζει προσωπικές απόψεις και εκτιμήσεις του συντάκτη