14-8-2024

Γράφει ο Στέλιος Φενέκος, Υποναύαρχος ε.α.

Η 2η ΠΡΑΞΗ ΤΟΥ ΔΡΑΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΠΟΝΤΙΣΗ ΤOΥ ΚΑΛΩΔΙΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΦΟΒΙΚΑ ΣΥΝΔΡΟΜΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΜΑΣ
Πριν μερικές εβδομάδες παίχτηκε η 1η πράξη του δράματος όσον αφορά τις εργασίες για την ηλεκτρική διασύνδεση της Ελλάδος με την Κύπρο, όταν η Τουρκία μας ανάγκασε να αποδεχθούμε τα τετελεσμένα του Τουρκολυβικού μνημονίου εις βάρος της δικής μας οριοθέτησης ΑΟΖ με την Αίγυπτο.
Δηλαδή αποδεχθήκαμε εν τη πράξει ότι δεν ακυρώθηκε το Τουρκολυβικό μνημόνιο λόγω της δικής μας οριοθέτησης, παρά τις ανερμάτιστες διακηρύξεις της κυβέρνησης ότι ακυρώθηκε το Τουρκολυβικό μνημόνιο (είχα επισημάνει την αδυναμία των επιχειρημάτων της κυβέρνησης από την πρώτη στιγμή).
Και όταν η κυβέρνηση ισχυρίσθηκε ότι δεν υποχώρησε από τις πιέσεις της Τουρκίας και ότι δεν σταμάτησε τις έρευνες για την πόντιση του καλωδίου νότια από την Κάσο, ήλθε (όπως συμβαίνει συχνά πλέον) η Τουρκική κυβέρνηση και ξεκαθάρισε ότι υποχωρήσαμε και ότι δεν θα επιτρέψει να γίνει οτιδήποτε χωρίς την άδειά της.
Τότε είχα μιλήσει για την 2η πράξη του δράματος, που θα ήταν η σύσκεψη μεταξύ των αναδόχων του έργου (κυπριακών και Ελληνικών) για την τελική απόφαση πόντισης και την διαδικασία χρηματοδότησης του έργου. Δυστυχώς η πρώτη σύσκεψη αποδείχθηκε άκαρπη, δεδομένου ότι οι ανάδοχοι δεν θέλουν να αναλάβουν το κόστος ακύρωσης του έργου από την επιτακτική/καταναγκαστική προς εμάς συμπεριφορά της Τουρκίας.
Και το ονομάζουν κομψά ως «γεωπολιτικό κόστος». Τελείως αδόκιμος όρος (προσπάθεια να καλυφθούν οι πραγματικοί λόγοι), αφού δεν είναι ζήτημα γεωπολιτικής αλλά ξεκάθαρα παραβίασης του διεθνούς δικαίου εις βάρος μας από την Τουρκία και αδυναμίας δικής μας να υποστηρίξουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.
Και όχι μόνο αυτό αλλά αδυνατούμε να υποστηρίξουμε και τα άμεσα οικονομικά μας συμφέροντα, δεδομένων των επιπτώσεων που θα υπάρξουν από την τελική ακύρωση του έργου, την 3η και τελική πράξη του δράματος.
Αλήθεια, ποια περιμένουμε ότι θα είναι από εδώ κι εμπρός η αντίδραση οιουδήποτε εμπλεκομένου (κράτους ή πολυεθνικής εταιρείας ακόμη και μελών της ΕΕ και των οργάνων της ΕΕ), εάν βρεθεί στο δίλημμα να υποστηρίξει χρηματοδοτικά κάποιο έργο, να αποφασίσει να αναλάβει ρίσκο για την ανάληψη του ή να κάνει κάποια ερευνητική εργασία, εάν γνωρίζει ότι θα ακυρωθεί de facto, εφόσον δεν ζητήσει άδεια από την Τουρκία σε περιοχές ΔΙΚΩΝ ΜΑΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ, αφού γνωρίζει πλέον ότι εμείς δεν μπορούμε να το υποστηρίξουμε;
Δυστυχώς το θέμα δεν τελειώνει εδώ:
Πριν λίγο καιρό είχα αναφερθεί στην αδύναμη πρακτική της έκδοσης NAVTEX, για να αποτραπούν οι παράνομες μεταγγίσεις Ρωσικού πετρελαίου στον Λακωνικό κόλπο. Σήμερα οι παράνομες μεταγγίσεις έχουν μεταφερθεί και γίνονται έξω από τα χωρικά μας ύδατα δυτικά της Χίου.
Είχα επισημάνει από τη αρχή ότι θα συμβεί σε άλλες περιοχές, πέραν τούτου δεν μπορεί να συντηρείς μία αδύναμη κατάσταση με τις εκδόσεις NAVTEX (κυνηγάμε την ουρά μας).
Η πρότασή μου εδώ και χρόνια είναι ότι η ανακήρυξη συνορεύουσας ζώνης (που είναι μονομερές δικαίωμα μας) πέραν των χωρικών μας υδάτων, θα ήταν σημαντική για την αντιμετώπιση κάθε παράνομης δράσης γίνεται έξω από τα χωρικά μας ύδατα.
Και είχαμε και έχουμε κάθε διεθνές και εθνικό έρεισμα να το κάνουμε, λόγω του λαθρεμπορίου όπλων και ναρκωτικών, της παράνομης διακίνησης ανθρώπων, της παράνομης διακίνησης καυσίμων (που ακυρώνουν τις νόμιμες κυρώσεις που έχουν επιβληθεί στην Ρωσία), της αρχαιολογικής προστασίας από την παράνομη έρευνα και ανέλκυση αρχαιολογικών ευρημάτων, ακόμη και του παράνομου τρόπου αλιείας (σύμφωνα με τις επιταγές τους διεθνούς οργανισμού FAO και της ΕΕ για την προστασία των ειδών), που διενεργούνται ανεμπόδιστα και εις βάρος των συμφερόντων μας έξω από την χωρική μας θάλασσα κλπ.
ΤΙΠΟΤΕ από όλα αυτά δεν συζητείται καν.
Κατά τα άλλα η επικοινωνιακή πολιτική έχει γίνει κυρίαρχο στοιχείο απόκρυψης είτε ωραιοποίησης των δυσάρεστων αδυναμιών και των φοβικών συνδρόμων της εξωτερικής μας πολιτικής.

*Το άρθρο εκφράζει προσωπικές απόψεις και εκτιμήσεις του συντάκτη

φωτ.αρχείου