30-5-2024

Γράφει ο Υποναύαρχος ε.α. Δημήτριος Τσαϊλάς

Δεν υπάρχει δίλημμα μεταξύ πράσινης μετάβασης ή ισχυρών ενόπλων δυνάμεων, χρειαζόμαστε ισχυρές ΕΔ με σκοπό την αποτροπή.
Οι προτάσεις κοινωνικής ταξινόμησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για παράδειγμα, επιβάλλουν αυστηρότερους όρους για τις αμυντικές εταιρείες στη χρηματοπιστωτική αγορά, και όλο και περισσότερες κυβερνήσεις απαιτούν σαφείς δεσμεύσεις και δράση από την πλευρά του κλάδου. Στο κίνημα Συμμετέχω πιστεύουμε ότι η άμυνα είναι σημαντική πτυχή της ασφάλειας και ότι η ασφάλεια είναι βασική προϋπόθεση για τις προσπάθειες βιωσιμότητας, αλλά το πώς μπορεί να λειτουργήσει ο αμυντικός τομέας σε ένα πλαίσιο (Περιβαλλοντικό, Κοινωνικό) είναι ακόμα ασαφές.
Για παράδειγμα, οι θάλασσες μας είναι μια ιδιαίτερα ευαίσθητη περιοχή, όλο και περισσότερες κρίσιμες υποδομές των κοινωνιών μας βρίσκονται στον βυθό καθώς και στην ανοιχτή θάλασσα, όπως υπεράκτια αιολικά πάρκα, ιχθυοκαλλιέργειες βιομηχανικής κλίμακας ή ακόμα και αγωγοί φυσικού αερίου και καλώδια για τη μεταφορά δεδομένων, τα οποία θα έχουν τεράστιο αντίκτυπο εάν δέχονταν επίθεση ή καταστραφούν. Συνεπώς, οι θαλάσσιες υποδομές πρέπει να προστατεύονται σε πολλά επίπεδα. Αυτό σημαίνει ότι χρειαζόμαστε μια θαλάσσια στρατηγική εστιασμένη στην θαλάσσια κυριαρχία στο ζωτικό μας χώρο.
Οι Ένοπλες Δυνάμεις αισθάνονται την αυξανόμενη ανάγκη για δράση, αλλά οι πολιτικές εξακολουθούν να ενεργούν με ερασιτεχνισμό. Ένας άλλος λόγος είναι ότι δεν πρέπει να επηρεάζεται η αξιοπιστία των μονάδων του Στόλου και η απόδοσή τους. Η προστασία των δικών μας μονάδων και της κοινωνίας σε περιόδους πολέμου, αλλά και σε περιόδους ειρήνης, είναι η κορυφαία προτεραιότητα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο βλέπουμε με μεγάλο σκεπτικισμό τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, κάτι που είναι απολύτως κατανοητό. Εξάλλου, δεν υπάρχουν ακόμη αρκετές επιλογές αποθήκευσης και υπάρχουν επίσης διακοπές, για παράδειγμα, όταν ο ήλιος δεν λάμπει ή ο άνεμος δεν φυσάει.
Σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από τις πιεστικές προκλήσεις της κλιματικής κρίσης και τον αυξανόμενο ανταγωνισμό για τους ενεργειακούς πόρους, κάθε τομέας φέρει ευθύνη για τον περιορισμό των εκπομπών όχι όμως ως αυτοσκοπό τη μείωση της εξάρτησης από τα ορυκτά καύσιμα, αλλά με κύριο γνώμονα την αποφυγή επηρεασμού των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων.

*Το άρθρο εκφράζει προσωπικές απόψεις και εκτιμήσεις του συντάκτη