22-4-2024

Μία ανάπλαση της εικόνας της πιο διάσημης αυτοκρατορικής φρουράς του Βυζαντίου με άγνωστες λεπτομέρειες για τις στολές και τον οπλισμό των Βαράγγων μισθοφόρων.

Γράφει ο Στέφανος Σκαρμίντζος, Ιστορικός, MA Military History

Η φρουρά των Βαράγγων ταξινομείται μεταξύ των πιο διάσημων μεσαιωνικών στρατιωτικών μονάδων, ενώ είναι η πιο γνωστή μισθοφορική μονάδα του Βυζαντινού Στρατού. Ο όρος Varager – ή σύμφωνα με άλλους Varagger – σημαίνει τα άτομα που μοιράζονται έναν όρκο. Η ρίζα του όρου είναι η αρχαία Νορσική λέξη VAR που σημαίνει υπόσχεση ή υποχρέωση. Ο όρος χρησιμοποιείται επίσης για να περιγράψει τους Σκανδιναβούς τυχοδιώκτες και τους εμπόρους που ακολούθησαν τους ρωσικούς ποταμούς από το Βορρά ως τη Μαύρη Θάλασσα.

O 8^ος και 9^ος μ. Χ. αιώνες ήταν περίοδοι ταραχών για τη Σκανδιναβία με κεντρικό σημείο τις δυναστικές διαμάχες. Οι χαμένοι της κάθε σύγκρουσης μετανάστευαν σε αναζήτηση καλύτερης τύχης. Οι κάτοικοι της ανατολικής Σκανδιναβίας, κυρίως Σουηδοί άρχισαν επιδρομές αρχικά στις βαλτικές ακτές όπου σήμερα βρίσκονται τα κράτη της Λετονίας, Λιθουανίας και Εσθονίας. Ακολουθόντας τον ρου των ποταμών εισήλθαν στην περιοχή που σήμερα βρίσκονται η Λευκορωσσία, η Ρωσία, και η Ουκρανία. Άλλοτε ήταν επιδρομείς και άλλοτε μισθοφόροι στη υπηρεσία των «Βιέτσε» – των δημογεροντιών δηλαδή, των μεσαιωνικών σλαβονικών οικισμών. Εκεί, ηρθαν σε επαφή με τα αργυρά αραβικά και χρυσά βυζαντινά νομίσματα σε ποσότητες αδιανόητες στο Βορρά. Κάποιοι από αυτούς πιθανώς ήρθαν σε επαφή με τις βυζαντινές πόλεις της Κριμαίας. Ο πειρασμός να κατέβουν στο μυθικό Νότο ήταν μεγάλος.

Το 858 μ.Χ., οι οπλαρχηγοί Ρούρικ και Ολεγκ (Helgi) ιδρύουν το Κίεβο. Το 857 μ.Χ., βασισμένοι σε φήμες ότι η Μεγάλη Πόλη – η Μίλγκαρντ όπως ονόμαζαν την Κωνσταντινούπολη ήταν αφύλακτη επιχείρισαν επιδρομή, η οποία απέτυχε. Οι Βυζαντινοί τους περιέγραψαν αρχικά ως “Ρως”. Αυτοί οι άντρες εντάχθηκαν στο Βυζαντινό Στρατό ως συμμαχικά τμήματα ήδη από το 861 μ.Χ. Η πιο γνωστή αποστολή τους είναι με το στρατηγό – κατόπιν αυτοκράτορα – Nικηφόρo Φωκά στην Κρήτη (960 μ.Χ). Εντάχθηκαν στο στρατό του θρακικού θέματος υπό τον Νικηφόρο Παστιλά. Αν και είχαν βαριές απώλειες απο ενέδρα λόγω αμέλειας ανέτρεψαν την εις βάρος τους κατάσταση με αξιοθαύμαστο θάρρος.

Οι ηγεμόνες του Κιέβου στην προσπάθειά τους να αποσπάσουν εμπορικά προνόμια επέδραμαν πάλι κατα τη Πόλης το 907 και το 941 και αναχαιτίστηκαν με τη βοήθεια του υγρού πυρός. Παρά τα προβλήματα, το θάρρος τους και η μαχητικότητά τους έγιναν αιτία να συνεχίσουν οι Βυζαντινοί να τους προσλαμβάνουν ως μισθοφόρους. Μέχρι αυτή την περιόδο δεν αποτελούσαν επίλεκτο σχηματισμό και ίσως διαμοιράζοντο ανάμεσα στα «θεματικά» στρατεύματα προς αποφυγή δυσάρεστων καταστάσεων. Επίσης υπηρετούσαν ως πεζοναύτες στον στόλο.

Αυτοκρατορική σωματοφυλακή

Προήχθησαν σε επίπεδο φρουράς-σωματοφυλακής από το Βασίλειο τον “Βουλγαροκτόνο”. Εστάλησαν σε αυτόν από τον πρίγκηπα Βλαδίμηρο του Κιέβου για να τον βοηθήσουν ενάντια σε στασιαστές το 988 μ.Χ, κατόπιν  υπόσχεσης του αυτοκράτορα ότι ο Βλαδίμηρος θα παντρευόταν την αδελφή του Άννα. Συνέβαλαν αποφασιστικά στην υποταγή των στασιαστών και από τότε βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή των μαχών του αυτοκράτορα. Σύμφωνα με τους χρονικογράφους “… ήταν ψηλοί όπως τα φοινικόδεντρα με ξανθά μαλλιά και ροδοκόκκινα πρόσωπα. Μάχονταν με τους μεγάλους πελέκεις σε έναν σχηματισμό που έμοιαζε με τοίχο”.

Η Άννα Koμνηνή αναφέρει για αυτούς ότι “… θεωρούν την προστασία του προσώπου του αυτοκράτορα ως ιερό καθήκον”. Ήταν πιστοί ακόμη και σε εξαιρετικά αντιδημοφιλείς αυτοκράτορες. Βοηθούσε άλλωστε το γεγονός ότι ήταν αλλοδαποί που δεν καταλάβαιναν ενδεχομένως τα ελληνικά και δεν είχαν άλλες διασυνδέσεις εκτός από τον αυτοκράτορα – για να μην αναφέρει κανείς τους παχυλούς μισθούς τους! Μετά την επιδείνωση της αποτελεσματικότητας του Βυζαντινού Στρατού μετά το 1071 μ.Χ, παρέμειναν ο πιο αξιόπιστος σχηματισμός στη διάθεση αυτοκρατόρων. Οι άντρες υποκειτο σε πειθαρχία και ελέγχους. Εκτός από τα βυζαντινά τακτικά ενγχειρίδια ακόμα και οι Σκανδιναβικοί θρύλοι μιλάνε για τις τακτικές επιθεωρήσεις. Υπάρχουν αναφορές ότι η επιλογή ήταν αυστηρή αλλά και για δωροδοκίες για την είσοδο στη φρουρά. Η αποτελεσματικοτητά τους όμως αποδεικνύει ότι αυτό ήταν σπάνιο φαινόμενο. Οι Βάραγγοι ήταν κυρίως μια μονάδα βαριά οπλισμένου πεζικού που βασιζόταν στη συνοχή του σχηματισμού για να διασπάσει τον εχθρό. Οι Σκανδιναβοί συνηθισμένοι να πολεμούν στη θάλασσα γίνονταν επίσης εξαίρετοι πεζοναύτες.

Με καλύτερη ηγεσία ίσως να είχαν σώσει ακόμη και την  Κωνσταντινούπολη το 1204 αλλά ακόμη και τα καλύτερα στρατεύματα δεν μπορούν να αντισταθμίσουν τους ανίκανους ηγήτορες. Μετά από αυτή την περίοδο, αναφέρονται μέχρι το 1384, αλλά στα μέσα του 14ου αιώνα ίσως να είναι μόνο στρατεύματα για παρελάσεις και τελετές.

Λεγεώνα του Βορρά

Η πλειοψηφία των ανδρών μέχρι το 1075 πρέπει να ήταν Σκανδιναβοί που έρχονταν κυρίως μέσω των ρωσικών υδάτινων οδών. Η υπηρεσία στη φρουρά φαινεται να έδινε κύρος όπως φαινεται απο τις διάσπαρτες ρουνικές επιγραφές που διακηρήττουν σε όλους ότι κάποιος υπηρέτησε στην ακολουθία του Βυζαντινού αυτοκράτορα. Περίπου το 1070 αναφέρονται και ως Tαυροσκύθαι, υπονοώντας ότι υπάρχουν Γότθοι της Κριμαίας στις τάξεις τους. Στα 1075, Aγγλοσάξονες πρόσφυγες απαντώνται στις τάξεις της φρουράς. Τα κείμενα της εποχής περιγράφουν αυτά τα άτομα ως “Ενγκλίννoι” (Άγγλοι). Οι περισσότεροι από αυτούς χάθηκαν στην ανεπιτυχή μάχη του Δυρραχίου εναντίων των Νορμανδών (1081) και τα πιο μεταγενέστερα κείμενα μιλούν για “βόρειους άντρες”. Αν και οι Σκανδιναβοί όπως και οι Αγγλοσάξονες  ήταν οι συνήθεις νεοσύλλεκτοι, ένα μεγάλο μέρος των φρουρών ήταν πλέον Γότθοι της Κριμαίας και Ρώσοι. Μετά το 1300, είναι επίσης πιθανή η στρατολόγηση Γερμανών που πιθανόν έρχονταν ως προίκα των δυναστικών γάμων που έκαναν οι Βυζαντινοί με τους Γερμανούς Αυτοκράτορες. Γενικά το σώμα των Βαράγγων απετέλεσε μία πολυεθνική λεγεώνα στην οποία υπηρετούσαν πολεμιστές από την Βόρεια Ευρώπη.

Στην υπηρεσία του Βουλγαροκτόνου

Τα πρώτα στρατεύματα που πολέμησαν με τον Βασίλειο Β’, πρέπει να είχαν λίγη ή καθόλου ομοιομορφία στην εμφάνισή τους. Οι άντρες είχαν πολύ “Βίκινγκ”-Σκανδιναβική  εμφάνιση. Θα φορούσαν αλυσιδωτό θώρακα με κοντά μανίκια και κωνικά κράνη τύπου “Spangenhelm” αποτελούμενα από τέσσερα τουλάχιστον σιδηρά ελάσματα που συγκρατούνταν με τη βοήθεια μιας μεταλλικής στεφάνης. Οι αρχηγοί τους θα είχαν ενδεχομένως κράνος τύπου “Gjermudbu” που αποτελείτο και αυτό από ελάσματα και ήταν λιγότερο κωνικό από το προαναφερόμενο. Κύριο χαρακτηριστικό του ήταν μια σιδερένια μάσκα που κάλυπτε τα μάτια και τραχηλοφυλακτήρες από αλυσιδωτό θώρακα. Επίσης ένα κράνος “σλαβικού τύπου ” με οξεία κωνική απόληξη δεν θα ήταν ασυνήθιστο. Tα κράνη δεν έφεραν εσωτερική επένδυση και προσαρμόζονταν  πάνω σε ειδικά διαμορφωμένους μάλλινους ή δερμάτινους σκούφους, ενώ είχαν τρύπες για δερμάτινα λουριά που χρησιμοποιούνταν σαν υποσιάγωνα.

Ο θώρακας πάλι θα φερόταν πάνω από ένα ειδικά διαμορφωμένο μάλλινο ή δερμάτινο «υποθωράκιο» (το Βυζαντινό «καμβάδιο») που θα βοηθούσε στην απορρόφηση των κραδασμών από τα βίαια χτυπήματα στη διάρκεια των συμπλοκών.  Σύγχρονες έρευνες αποκάλυψαν ότι ο θώρακας παρείχε εξαιρετική προστασία από βέλη παρά τα περί του αντιθέτου μέχρι τώρα γραφόμενα. 

Η χαρακτηριστική στρογγυλή σκανδιναβική ξύλινη ασπίδα με τον μεταλλικό ομφαλό στο κέντρο θα ήταν η κυρίαρχη προστασία αλλά κανένας μπορεί να αποκλείσει τη χρήση των ορθογώνιων “σλαβικών” ασπίδων. Όσοι μπορούσαν, θα είχαν ενισχύσει την περίμετρο των ασπίδων με μεταλλικά ελάσματα.

Χρησιμοποιούσαν δόρατα ενδεχομένως ακόμη και ακόντια. Τα μακριά σκανδιναβικά ξίφη με τους εγχάρακτους ρούνους θα αποτελούσαν μέρος του εξοπλισμού τους αλλα πιθανόν θα φέρονταν κυρίως από τους αξιωματικούς. Μια μεγάλη ποικιλία μαχαιριών και στιλέτων θα χρησίμευαν ως δευτερεύοντα όπλα αλλά και εργαλεία. Τα στιλέτα θα κυμαίνονταν από το μονόκοπο σαξονικό μαχαίρι (sax) έως τις πιο εξωτικές ασιατικές κυρτές λεπίδες. Και τέλος, ποιού Σκανδιναβού πολεμιστή θα ήταν πλήρης ο εξοπλισμός, χωρίς το πολεμικό τσεκούρι; Το «γενειοφόρο» τσεκούρι “Skeggox” θα ήταν πιο κοινό αρχικά, αλλά ο μεγάλος «Δανέζικος» πέλεκυς έκανε γρήγορα την εμφάνισή του.

Τα ενδύματά τους θα ήταν κυρίως χονδροΰφαντοι σκανδιναβικοί μάλλινοι χιτώνες και παντελόνια αλλά το φαρδύ ριγωτό σλαβικό παντελόνι και οι μακριές μπότες αναφέρονται επίσης από τους χρονικογράφους. Το μπλε του σκανδιναβικού θεού Odin θα ήταν κυρίαρχο χρώμα αλλά οι κόκκινοι επενδύτες θα βρίσκονταν μεταξύ των ηγητόρων. Οι υπόλοιποι άνδρες θα έφεραν γκρίζους μανδύες ή γούνες ζώων που θα χρησιμοποιούντο και ως κλινοσκεπάσματα  εκστρατείας.

Βασιλικός εξοπλισμός

Με την επίσημη αναγόρευση  σε μονάδα φρουράς και την πρόσβαση στα αυτοκρατορικά στρατιωτικά αποθέματα η εμφάνιση του σχηματισμού θα πρέπει να άλλαξε. Διανεμήθηκαν στερεότερα κωνικά κράνη με ρινοφυλακτήρες, φτιαγμένα από ένα ενιαίο κομμάτι μετάλλου. Η προστασία των ανδρών θα αναβαθμίστηκε με την παροχή και φολιδωτών «γιλέκων», εκτός του αλυσιδωτού θώρακα. Οι περικνημίδες και επιχειρίδες, αποτελούμενες από ορθογώνια τμήματα μετάλλων, προσαρμοσμένες με δερμάτινα λουριά χρησιμοποιούνταν για να προστατεύσουν τα χέρια και τα πόδια.

Οι κυκλικές ασπίδες με την εικόνα του κορακιού, που φαίνεται να υιοθετείται ως έμβλημα μονάδος, χρησιμοποιήθηκαν επίσης. Στο τέλος του 11^ου αιώνα όμως θα πρέπει μάλλον να είχαν αντικατασταθεί απο μακρόστενες οξύληκτες ασπίδες. Εμφανίζονται βαμμένες κόκκινες στο χειρόγραφο του Σκυλίτζη αλλά μία αγιογραφία του 11^ου αιώνα τους αναπαριστά με λευκές ασπίδες.

Το κύριο όπλο ως βασιλική φρουρά θα ήταν ο μεγάλος  δανέζικος πέλεκυς, στον οποίον οφείλουν το όνομά τους “Πελεκυφόρος Φρουρά” . Το τσεκούρι τους κατέστησε διάσημους και με αυτό απεικονίζονται συχνότερα. Μερικοί χρονικογράφοι αναφέρουν επίσης τη “ρομφαία”, περιγράφοντας την ως μονόκοπο ξίφος που χρησιμοποιείτο και με τα δύο χέρια. Πολλές υποθέσεις έχουν γίνει σχετικά με το ποιό όπλο αναφέρεται με αυτόν τον όρο. Λαμβάνοντας υπόψη μια ευθεία μονόκοπη λεπίδα που βρίσκεται στο μουσείο του Όσλο, μπορούμε σχετικά ασφαλώς να υποθέσουμε ότι ήταν ένα παρόμοιο ξίφος με διπλή λαβή.

Με βάση την απεικόνιση των χειρογράφων του Σκυλίτζη, μπορούμε να δεχτούμε ότι η λόγχη χρησιμοποιήθηκε επίσης από την φρουρά των Βαράγγων. Η δυνατότητα άλλωστε των Βαράγγων να αποκρούσουν τους Νορμανδούς ιππότες σε διάφορες περιπτώσεις πρέπει να έχει σχέση με τη χρήση της λόγχης σε πυκνό σχηματισμό. Οι Βαράγγοι θα άρχιζαν πιθανώς την υπηρεσία τους με το Νορβηγικό ή το “σλαβικό” τύπο λόγχης αλλά όσο περισσότερο έμεναν στη φρουρά, ο εξοπλισμός τους θα μεταβαλλόταν όλο και περισσότερο σε Βυζαντινός. Τα σωζόμενα διακοσμητικά σχέδια των λεπίδων των λογχών, με ένθετο ασήμι, θα πρέπει φυσιολογικά να συνδέονταν με τους ηγήτορες μονάδων. Τέτοια δείγματα βρίσκονται σήμερα στο Βρετανικό Μουσείο. Το ξύλινο τμήμα της λόγχης θα προστατευόταν από την επαφή με το έδαφος με τη χρήση μεταλικού  σαυρωτήρα. Και εδώ υπάρχει διχογνωμία εάν ήταν φτιαγμένος από χαλκό, -δεδομένου ότι το ξέρουμε από την αρχαία Ελλάδα – ή από σίδηρο όπως μαρτυρούν κάποια από τα κωνικά σιδηρά υποδείγματα που βρίσκονται στο οπλοστάσιο του Κρεμλίνου στη Μόσχα.

Ο ιματισμός τους θα ήταν ένας ακόμη τρόπος για να υποδηλώνεται η μεγαλοπρέπεια του αυτοκρατορικού εργοδότη τους. Το λεπτό βαμβάκι ή ποιοτικό μαλλί ή ακόμα και το μετάξι θα παρεχόταν ή θα μπορούσε να αγοραστεί με τους υψηλούς μισθούς τους. Το χρώμα θα ήταν κυρίως το στρατιωτικό κόκκινο με τις πορφυρές λωρίδες και τα χρυσά κεντήματα για τα οποία οι Βυζαντινοί ήταν διάσημοι. Τα λεπτότερα και πιο πολυτελώς διακοσμημένα ενδύματα πάλι θα ήταν πιο κοινά για τους ανώτερους βαθμοφόρους. Ο Μπόλι Μπόλασον και ο Χάραλντ ο «Αυστηρός», μετέπειτα βασιλιάς της Νορβηγίας, περιγράφονται στις Σκανδιναβικές αφηγήσεις (Sagas) με λεπτεπίλεπτα κόκκινα και χρυσά ενδύματα. Βασισμένοι σε σπάνιες αγιογραφίες του 11^ου αιώνα, μπορούμε να υποθέσουμε ότι για την υπηρεσία σε θερμότερα κλίματα, η στολή εκστρατείας θα ήταν άσπρη με κόκκινες ή πορφυρές λωρίδες. Ένα άσπρο τουρμπάνι θα τυλιγόταν γύρω από το κράνος ως προστασία από τη θερμότητα. Το ίδιο πράγμα ακριβώς, όπως έκαναν οι ιππότες στην Ισπανία και την Παλαιστίνη.

Οι φρουροί  του 13ου και 14ου αιώνα ίσως να είχαν μια ελαφρώς διαφορετική εμφάνιση. Κράνη που μοιάζουν με σιδηρά καπέλα και που απεικονίζουν διάφορους Αγίους, όπως ένα δείγμα που βρίσκεται στο μουσείο του Κρεμλίνου. Τα πρόσωπα καλύπτονται με σιδηρά προσωπεία όπως εκείνα που βρέθηκαν στο αυτοκρατορικό παλάτι στην Κωνσταντινούπολη. Οι περικνημίδες θα γίνονταν πλέον από στερεά μονοκόμματα μεταλλικά ελάσματα. Οι Γερμανοί στρατιώτες και ιππότες, αν δεχτούμε ότι χρησιμοποιήθηκαν στη φρουρά γύρω στο 14^ο αιώνα, θα έφεραν τη θωράκιση και τον οπλισμό των Γερμανών πολεμιστών της περιόδου.

Οι αιματοβαμμένοι πελέκεις στην μάχη (Χρονολόγιο)

988 μ.Χ. Εκπληρώνοντας τον όρο της γαμήλιας συνθήκης, ο πρίγκιψ Βλαδίμηρος του Κίεβου έστειλε 6000 άνδρες για να βοηθήσει το Βυζαντινό αυτοκράτορα Βασίλειο ΙΙ να κατανικήσει την εξέγερση του Βάρδα Φωκά. Είχαν υπάρξει Βόρειοι πολεμιστές στη βυζαντινή υπηρεσία για πάνω από 100 έτη, αλλά αυτό το γεγονός σηματοδότησε πιθανώς το ξεκίνημα της φρουράς των Βαράγγων ως χωριστή μονάδα. Οι Βάραγγοι, αιφνιδίασαν μια  δύναμη στασιαστών στη Χρυσούπολη (στα στενά του Βοσπόρου έξω από Κωνσταντινούπολη) στο τραπέζι που έπιναν! Σκότωσαν αρκετούς και διασκόρπισαν τους υπόλοιπους. Ένας μεγάλος αριθμός Ιβέριων από τη Γεωργία ήταν στο στρατό Φωκά. (βλέπε 1000 μ.Χ.).

Απρίλιος 989 μ.Χ. Οι Βάραγγοι βοήθησαν το Βασίλειο στη νίκη του επί του Δελφινά,  υπαρχηγού του Βάρδα Φωκά στο Σκούταρι, στην ασιατική πλευρά του Bοσπόρου.

13 Απριλίου 989 μ.Χ. Οι Βάραγγοι συμμετείχαν στη μάχη της Αβύδου, στην οποία ο Βάρδας Φωκάς νικήθηκε τελικά (πεθαίνοντας στη μέση της μάχης απο καρδιακή προσβολή).

999 μ.Χ. Ο Βασίλειος με τους Βαράγγους του εκστρατεύει στη Συρία και καταλαμβάνει την  ΈΔεσσα.«Οι κάτοικοι κατέφυγαν στην οχυρωμένη μονή του Κωνσταντίνου αλλά οι Ρώς (δηλ. Βάραγγοι) την πυρπόλησαν, αναγκάζοντας έτσι τους υπερασπιστές να παραδοθούν και μετά το μοναστήρι λεηλατήθηκε· ακόμη και ο μόλυβδος και ο χαλκός αφαιρέθηκαν από τη στέγη”.

1000 μ.Χ. Ο Βασίλειος  πήγε στη Γεωργία μετά το θάνατο του βασιλιά Δαβίδ, για να απαιτήσει τα εδάφη που ο Δαβίδ είχε υποσχεθεί στην Αυτοκρατορία. Οι Βάραγγοι ήταν μαζί του. Μια λογομαχία μεταξύ ενός Ιβέριου και ενός Βαράγγου για ένα δεμάτι σανό κλιμακώθηκε σε μια μεγάλη μάχη. Πολλοί Γεωργιανοί σκοτώθηκαν, συμπεριλαμβανομένων 30 επιφανών αριστοκρατών, μεταξύ των οποίων και ο Ιβέριος μέγας πρίγκηψ.

1001-1008 μ.Χ. Ο Βασίλειος Β΄ εκστράτευσε επιτυχώς ενάντια στη Βουλγαρία, προσαρτώντας σταδιακά τα εδάφη της για την αυτοκρατορία. Το 1018 ο Βασίλειος  κατέλαβε την πρωτεύουσα Aχρίδα (Ochrid) και διαίρεσε τους αιχμαλώτους σε τρεις ομάδες. Μία για τον ίδιο, μια για τους Έλληνες στρατιώτες και την τρίτη για τους Βαράγγους.

1009 μ.Χ. Ένας ευγενής που ονομάζονταν Melus (ή Melo) επαναστάτησε σε μία προσπάθεια να δημιουργηθεί μια ανεξάρτητη κοινοτητα στην Ιταλική πόλη του Μπάρι. Ο στρατός που στάλθηκε για να καταστείλει το εξέγερση συμπεριλάμβανε: Dani, Rossi και Gualani. (Δανούς, Ρώσους, και Ουαλλούς(;)).

1016 μ.Χ. Ο Βασίλειος  έστειλε τον Aυτοκρατορικό Στόλο ενάντια στους Χαζάρους της Μαύρης Θάλασσας, σε ενίσχυση του ανηψιού του Γιαροσλάβου. Ο στόλος δοιηκούταν από το βυζαντινό ναύαρχο Aνδρόνικo Mόνγκο, βοηθούμενο από έναν Ρώς διοικητή που ονομάζονταν Σβένγκος (Sveinki). Ο Χάζαρος ηγέτης Γεώργιος Tούλος συνελήφθη και τα εδάφη του προσαρτήθηκαν.

1018 μ.Χ. Ο στρατηγός Βασίλειος Bιοιωάννης πήγε στη Σικελία και κατέλαβε τη Μεσσήνη από τους Αραβες, αλλά ο Πρωτοσπαθάριος Ορέστης, διοικητής ενός μικτού στρατού (συμπεριλαμβανομένων των Ρώς) την έχασε πάλι.

1020-1022 μ.Χ. Ο Βασίλειος B΄ κινήθηκε πίσω στη Γεωργία, επειδή ο ηγεμών Keorki (Γεώργιος) τον αφηφούσε. Ο Βασίλειος  του έδωσε ευκαιρίες να υποταχθεί, αλλά τελικά έστειλε τα στρατεύματά του σε μία τρίμηνη εκστρατεία τρόμου στην περιοχή Ogoni. Οι Βάραγγοι επέδειξαν μεγάλη αγριότητα, φονεύοντας άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Στην τελική μάχη, στις 11 Σεπτεμβρίου 1022, στην Aghpha κοντά στο Ερζερούμ, ο βασιλιάς Keorki, αφου πρώτα είχε ζητήσει ειρήνη αποπειράθηκε μια αιφνιδιαστική επίθεση στους Βυζαντινούς. αλλά ο Βασίλειος κατάφερε ένα συντριπτικό χτύπημα στους Γεωργιανούς. Οι Βάραγγοι διακρίθηκαν, επιτιθέμενοι πρίν τον υπόλοιπό του στρατό και έτρεψαν τους Γεωργιανούς σε φυγή. Ο Βασίλειος πλήρωσε ένα χρυσό κομμάτι για κάθε κομμένο κεφάλι και συσσώρευσε τα κεφάλια κατά μήκος του δρόμου.

1032 μ.Χ. Ο στρατηγός Γεώργιος Μανιάκης απέκρουσε τις μουσουλμανικές δυνάμεις που απειλούσαν την Aντιόχεια και κατέλαβε την Eδεσσα. Ένας στρατιώτης Ρώς, απεσταλμένος από τον Μανιάκη στον εμίρη Harran, έχασε την ψυχραιμία του με τον εμίρη και τον χτύπησε με το τσεκούρι του.

1033 μ.Χ. Οι Βάραγγοι αποτέλεσαν μέρος αποστολής υπό τον πρωτοσπαθάριο Θεόκτιστο, για να βοηθήσουν τον εμίρη Ιbn Zairah ενάντια στο χαλίφη της Αιγύπτου.

1034 μ.Χ. Ο δεκαεννιάχροννος πρίγκηπας Χάραλντ Sigurdsson (ο μελλοντικός Hardrada της Νορβηγίας) εισήλθε στην αυτοκρατορική υπηρεσία, μαζί με 500 πολεμιστές. Σύμφωνα με τον  χρονικοχράφο Snorri Sturlusson, « Ο Χάραλντ υπηρέτησε στις γαλέρες με τη δύναμη που πήγε στη Ελληνική θάλασσα». Οι πληροφορίες για την σταδιοδρομία του Χάραλντ στην βυζαντινή υπηρεσία είναι ελλιπείς και συχνά αναξιόπιστες, ιδιαίτερα οι αναφορές Σκανδιναυικών θρύλων (Sagas). Υπάρχουν ενδείξεις ότι πολέμησε τους Αραβες και τους Πετσενέγους («Σκύθες»), και ίσως επισκέφτηκε την Ιερουσαλήμ. Υπηρέτησε σίγουρα στη Σικελία και τη Βουλγαρία, και ίσως σε επιχειρήσεις εναντίον Αραβων πειρατών.

Σε αντίθεση με τις ιστορίες της αγριότητάς τους, ένα παράδειγμα της ηθικής των Βαράγγων, όταν αναγκάζονταν να τιμωρήσουν κάποιον από τους δικούς τους μπορεί να βρεθεί στο χειρόγραφο του Σκυλίτζη στα τέλη του 12ου αιώνα. Κατά τη διάρκεια μιας εκστρατείας στη δυτική Μικρά Ασία το 1034 «ένας Βάραγγος απ αυτούς, που ήταν διασκορπισμένοι σε χειμερινούς καταυλισμούς στο Θέμα των Θρακήσιων, συνάντησε μια γυναίκα της περιοχής σε ένα ιδιωτικό μέρος και έβαλε σε πειρασμό την αρετή της και όταν δεν κατάφερε να την κάνει να συμφωνήσει πρόθυμα, προσπάθησε να τη βιάσει, αλλά εκείνη έπιασε ένα δόρυ και τον χτύπησε στην καρδιά, σκοτώνοντάς τον επί τόπου. Όταν αυτή η πράξη έγινε γνωστή στη γειτονιά, οι Βάραγγοι συγκεντρώθηκαν και τίμησαν την γυναίκα δίνοντάς της όλα τα υπάρχοντα του άνδρα που είχε αποπειραθεί να την βιάσει και πέταξαν το σώμα του χωρίς ταφή, σύμφωνα με το νόμο περί αυτοκτονιών». Ιστορίες όπως αυτή δείχνουν ότι οι Βάραγγοι δεν ήταν απλώς οι αιμοδιψείς βάρβαροι αλλά είχαν έναν υψηλό κώδικα τιμής πολεμιστή.

1034 μ.Χ. Ο διοικητής της βυζαντινής δύναμης που κατέστειλε μια εξέγερση του βασιλιά Aδάμ της Σεβαστείας είχε το βαθμό του Ακολούθου – τον τίτλο δηλαδή του διοικητή των Βαράγγων.

1035 μ.Χ. Οι Βάραγγοι ήταν παρόντες στην δύναμη υπό τον Nικόλαo Πεγωνίτη που κατέλαβε το οχυρό στο Berkri της Αρμενίας μετά από μια μακρά πολιορκία.

1038-1041 μ.Χ.  Μια εκστρατεία στη Σικελία και τη νότια Ιταλία υπό τον στρατηγό Γεώργιο Μανιάκη περιελάμβανε Βαράγγους υπό τον Χάραλντ. Συμμετείχαν πιθανώς στις μάχες της Rametta και της Traina, και ενδεχομένως σε μια ναυμαχία από την ακτή της Σικελίας. Ο Μανιάκης δεν ήταν δημοφιλής στους Βαράγγους γενικά και στον Χάραλντ ειδικότερα. Μετά από την υπηρεσία του στη Σικελία, στον Χάραλντ, απονεμήθηκε το βυζαντινό αξίωμα του Mανγκλαβίτη.

Η ιταλική πόλη του Μπάρι επαναστάτησε ενάντια στην αυτοκρατορική εξουσία το 1038, για να ακολουθηθεί το 1040 από την Mottola. Το Μπάρι ανακατελήφθη εκ νέου το ίδιο έτος, και ο νέος κατεπάνω Μιχαήλ Δοκειανός, είχε Βάραγγους στο στρατό του. Οι Σκανδιναυικοί θρύλοι  αναφέρουν ότι ο Χάραλντ συμπεριλανβανόταν σε αυτόν το στρατό. Υπάρχουν αναφορές ότι πολέμησε ενναντια σε Λογγοβάρδους (Λομβαρδούς) και Φράγκους (Νορμανδούς).

1041 μ.Χ. Εγιναν δύο μεγάλες μάχες στην Ιταλία ενάντια στους Νορμανδούς σε αυτήν την εκστρατεία.  Και στις δύο: Olivento στις 17 Μαρτίου και Montemaggiore στις 4 Μαίου – οι Νορμανδοί κέρδισαν παρά την αριθμητική υπεροχή των Βυζαντινών. Αναφορά γίνεται στις μεγάλες απώλειες μεταξύ των Ρως στο Montemaggiore .«…ένα μεγάλο μέρος του στρατού Δοκειανού πνίγηκε στον ποταμό Ofanto, ο οποίος ήταν πλημμυρισμένος…». Ο στρατός του Eξαυγούστου (αντιβασιλέως) Bιοιωάννη που νικήθηκε ολοσχερώς στο Monte Siricolo περιείχε επίσης Βαράγγους.

1040-1041 μ.Χ.  Ο Γεώργιος Μανιάκης εστάλη να συντρίψει μια βουλγαρική επανάσταση υπό τον Πέτρο Δελεάνο. Ο Χάραλντ ήταν παρών σε αυτήν την εκστρατεία, και προάχθηκε στο αξίωμα του  Σπαθαροκαντιτάτου για τη συμμετοχή του σε αυτήν.

1042 μ.Χ. Οι Βάραγγοι ενεπλάκησαν στη ανατροπή και τύφλωση του αντι-δημοφιλή αυτοκράτορα Μιχαήλ Ε’. Ο Χάραλντ ήταν φυλακισμένος από τον Μιχαήλ αλλά απελευθερώθηκε τότε. Σύντομα κατόπιν έφυγε για τη Ρωσία και έπειτα τη Σκανδιναβία για να καταλάβει τελικά το θρόνο της Νορβηγίας.

Ο Γεώργιος Μανιάκης έπεσε σε δυσμένοια και ανακλήθηκε από την Ιταλία στην Κωνσταντινούπολη. Αντ’ αυτού, αυτοανκηρήχθηκε αυτοκράτορας και κήρυξε  πόλεμο ενάντια στην αυτοκρατορία. Σκοτώθηκε στη μάχη του Oστρόβου από έναν αυτοκρατορικό στρατό που περιείχει μονάδες Βάραγγων υπό τον Σεβαστοφόρο Στέφανο. Στη θριαμβευτική πομπή πίσω στην Κωνσταντινούπολη, οι Βάραγγοι, με του πελέκεις επ΄ ώμου, βάδιζαν μπροστά από νικηφόρο στρατηγό, ενώ ένα άλλο απόσπασμα βάδιζε πίσω από κομμένο κεφάλι του Μανιάκη.

1043 μ.Χ. Όταν ο πρίγκηπας Γιαροσλάβος του Κίεβου έστειλε έναν στόλο να επιτεθεί στην Κωνσταντινούπολη, ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος έστειλε όλους τους Βαράγγους φρουρούς που ήταν από τη Ρωσία να υπηρετήσουν στις απόμακρες συνοριακές επαρχίες, και έβαλε όλους τους Ρώσους της Κωνσταντινούπολης κάτω υπό αυστηρή φρούρηση. Ο Ρωσικός Στόλος καταστράφηκε από το Βυζαντινό ναυτικό με τη χρήση υγρού πυρός.

1044 μ.Χ.  Η φρουρά των Βαράγγων έσωσε τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Μονομάχο από έναν εξαγριωμένο όχλο, ο οποίος πίστευε ότι προσπαθούσε να δολοφονήσει την σύζυγό του, αυτοκράτειρα Zωή και την αδελφή της.

1045 μ.Χ. Μια δύναμη 3000  Βαράγγων χρησιμοποιήθηκε να βοηθήσει τον επαναστάτη βασιλιά Ληπαρίτ ενάντια στον επικυρίαρχό του Βαγκράτ IV βασιλιά της Καρθελίας και Αμπχαζίας, και 700-800 απ΄αυτούς συμμετείχαν στη μάχη του Σασήρ όπου ο Ληπαρίτ νίκησε τον Βαγκράτ.

1046 μ.Χ. Οι Βάραγγοι συνόδευσαν τον κατεπάνω της Ιταλίας, Ιωάννη Ραφαήλ, στο Μπάρι.

1047 μ.Χ. Όταν ο αυτοκράτορας είχε μόνο τα μισθοφορικά στρατεύματά του (Βαράγγους) στην πρωτεύουσα, ο στρατηγός Λέων Tορνίκιος προκάλεσε εξέγερση, αλλά αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει και τυφλώθηκε.

1048 μ.Χ. Μια δύναμη Βαράγγων κατέλαβε την Stira και το Lecce στην Ιταλία και ανακατέλαβε το Μπάρι μετά από μια ακόμα εξέγερση αλλά δεν μπορούσε να το κρατήσει. Κατάφεραν να απελευθερώσουν τον κατεπάνω Ευστάθιο Παλατίνο μόνο με τον όρο, η πόλη να παραμείνει ελεύθερη.

1050 μ.Χ  Αφότου οι Πετσενέγοι εισέβαλαν στη Βουλγαρία, νικώντας τον Κωνσταντίνο Aριανίτη στην Aδριανούπολη, ο Nικόλαος Γκλαβάς κατόρθωσε να τους αποκρούσει. Οι Βάραγγοι συμμετείχαν στη μάχη και αφού αιφνιδίασαν μια ομάδα Πετσενέγων στην Καλασύρτα κοντά στην Κωνσταντινούπολη, έθεσαν τα κεφάλια τους στα πόδια του αυτοκράτορα.

Μια νέα δύναμη, συμπεριλαμβανομένων των Βαράγγων υπό τον ακόλουθο τους Μηχαήλ, εστάλη για να αποτελειώσει τους Πετσενέγους. Ο Μηχαήλ τους πολέμησε και νίκησε στην Γκολόη και το Toπλίτζον, και μαζί με το Nικηφόρο Bρυέννιο τους νίκησε ξανά στη Χαριόπολη. Κατά τη διάρκεια μιας ανάπαυλας αυτής της εκστρατείας, ο Μιχαήλ μετέφερε τους Βαράγγους στη Μικρά Ασία, και συγκέντρωσε έναν στρατό στην Καισάρεια για να σταματήσει το Σελτζούκο σουλτάνο Tογρούλ που λεηλατούσε τα συνοριακά θέματα.

1055 μ.Χ. Οι Βάραγγοι κατέστειλαν μία απόπειρα εξέγερσης από τον Θεοδόσιο.

20 Αυγούστου 1057 μ.Χ. Στη μάχη της Πετρόης (κοντά στη Nίκαια) ο Μηχαήλ ΣΤ΄ αναγκάστηκε για να παραιτηθεί υπέρ του Ισαάκ Κομνηνού. Δυνάμεις Βαράγγων πολεμούσαν και στις δύο πλευρές. Τέσσερεις Βάραγγοι φέρονται να έχουν επιτεθεί στον Ισαάκ με τις λόγχες τους από τέσσερις πλευρές ταυτόχρονα και αποκρούστηκαν το θωρακά του, επιτρέποντας του να μείνει όρθιος στη σέλα και να διασωθεί απο τους δικούς του μια στιγμή αργότερα.

1064 μ.Χ. Οι Βάραγγοι ήταν μεταξύ των υπερασπιστών του Otranto, το οποίο έπεσε στους πολιορκητές Νορμανδούς μετά από τέχνασμα. Μερικοί απο τους Βαράγγους δραπέτευσαν με πλοία.

1066 μ.Χ. Ένας στρατός με πολλούς Βαράγγους εστάλη στο Μπάρι και κατέλαβε εκ νέου το Πρίντεζι, τον Tάραντα και την Castellaneta. Στο Πρίντεζι μια νορμανδική αντεπίθεση αποκρούστηκε όταν ο διοικητής, Nικηφόρος Kαραντένος, προσποιήθηκε παράδοση και επιτέθη έπειτα στους Νορμανδούς καθώς αυτοι αναρριχούνταν στις σκάλες για να διασχίσουν τα τείχη της πόλης. Αποκεφάλισε 100 πτώματα και έστειλε τα κεφάλια στον αυτοκράτορα. Οι Βάραγγοι ήταν επίσης μέρος ενός βυζαντινού στόλου που νίκησε τον Robert Guiscard εξω από το Πρίντεζι.

1068 μ.Χ. Στην εκστρατεία ενάντια στους Τούρκους στη Μικρά Ασία υπό τον Ρωμανό Διογένη, οι Βάραγγοι διέρρηξαν τις πύλες της ακρόπολης της Ιεραπόλεως, η οποία παραλίγο να αποκρούσει την αυτοκρατορική επίθεση.

1070 μ.Χ. Τα στρατεύματα των Βαράγγων αποσύρθηκαν από τη Μικρά Ασία για να υποστηρίξουν τις καταρρέουσες άμυνες των ιταλικών κτήσεων της Αυτοκρατορίας. Παρά την προσπάθεια, τα τελευταία φρούρια στην Ιταλία έπεσαν το επόμενο έτος.

19 (ή ίσως 26) Αυγούστου του 1071 μ.Χ. Στην καταστρεπτική μάχη του Manzikert σχεδόν όλοι οι φρουροί του Αυτοκράτορα έπεσαν γύρω του.

1077 μ.Χ. Βάραγγοι σε βυζαντινή υπηρεσία έλαβαν μέρος σε μια επίθεση κατά του Ιωάννη, αδελφού του αυτοκρατορικού σφετεριστή Nικηφόρου Bρυέννιου στα Aθυρα (14 μίλια από Κωνσταντινούπολη). Οι Βάραγγοι εξαπέλυσαν μια αμφίβια επίθεση που ήταν τόσο επιτυχής που ο Ιωάννης ετράπη εσπευσμένα σε φυγή. Οι δια ξηράς δυνάμεις έφθασαν αργά και δεν κατάφεραν να τον πιάσουν. Μεγάλοι αριθμοί δυσαρεστημένων Βαράγγων ήταν στο στρατό Ιωάννη και Nικηφόρου Bρυέννιου, που νικήθηκε αργότερα από τον Αλέξιο Κομνηνό στην Καλαβρύη της Ανατολικής Θράκης. Ο Ιωάννης, εντούτοις, συγχωρέθηκε και έγινε δεκτός πίσω στην αυτοκρατορική υπηρεσία, αλλά αναγνωρίστηκε από ένα Βάραγγο, τον οποίο είχε ρινοτομήσει. Ο Βάραγγος τον σκότωσε με το τσεκούρι του. Σύντομα κατόπιν (ίσως λόγω της τιμωρίας του φρουρού;), ο αυτοκράτορας Nικηφόρος Boτανειάτης δέχθηκε ανεπιτυχή επίθεση από μεθυσμένους Βαράγγους στο παλάτι του. Η μόνη περίπτωση στάσης στην μονάδα.

1078 μ.Χ. Αφότου ανατράπηκε ο Μηχαήλ Ζ΄ από το Nικηφόρο Boτανειάτη, ο Bασιλάκης, πρώην κυβερνήτης του Δυραχίου αυτοανακηρύχθηκε αυτοκράτορας και βάδισε ενάντια στην Κωνσταντινούπολη έχοντας Βαράγγους στο στρατό του. Νικήθηκε στον ποταμό Αξιό και υποχώρησε σε Θεσσαλονίκη. Εντούτοις, παραδόθηκε στις αυτοκρατορικές δυνάμεις από τους δικούς του ανδρες.

Μάρτιος 1081 μ.Χ. Ο Aλέξιος Κομνηνός, που είχε αποφασίσει να καταλάβει το θρόνο, εμφανίστηκε με έναν στρατό έξω από την Κωνσταντινούπολη που υπερασπιζόταν μόνο από τους «Αθάνατους» και τους Βαράγγους, συν ένα απόσπασμα Γερμανών που φρουρούσαν την Χαρισιανή πύλη. Ο Κομνηνός αποφάσισε ότι θα ήταν αδύνατο να κλονιστεί η πίστη των «Αθανάτων» και των Βαράγγων και δωροδόκησε τους Γερμανούς για να ανοίξουν την πύλη. Οι Βάραγγοι έμειναν πιστοί στον αυτοκράτορα, αλλά αυτός αποφάσισε να παραιτηθεί παρά να διακυβευθεί ένας αιματηρός εμφύλιος πόλεμος.

18 Οκτωβρίου 1081 μ.Χ. Μάχη του Δυρραχίου. Οι Βάραγγοι, μετά από την αρχική επιτυχία ενάντια στις δυνάμεις των Ιταλονορμανδών, απομονώθηκαν από το κύριο σώμα του στρατού, και  κάηκαν ολοσχερώς μέσα σε ‘ενα μοναστήρι που κατέφυγαν. Οι Νορμανδοί υπό τον Robert Guiscard κατέλαβαν την πόλη και αργότερα την κωμόπολη της Καστοριάς, που εφρουρείτο από Βαράγγους. Εντούτοις, ο Νορμανδικός στρατός εχρονοτρίβησε και χάνοντας μια μάχη στην Λάρισα, έχασε όλα τα κέρδη του μέσα σε τέσσερα έτη.

1085 μ.Χ. Βάραγγοι περιλαμβάνονταν στον αυτοκρατορικό στρατό που νικήθηκε από τους Πετσενέγους στη Σιλισίτρια στα Βαλκάνια.

1097 μ.Χ. Ο Aλέξιος, και επομένως η φρουρά του, ήταν παρόντες στην ανακατάληψη της Νίκαιας από τις συνδυασμένες δυνάμεις της αυτοκρατορίας και της πρώτης σταυροφορίας.

1098 μ.Χ. Ο Aλέξιος θα είχε συνοδευθεί από τη φρουρά Βαράγγων του στην εκστρατεία του για να επεκτείνει την εξουσία του στη Μικρά Ασία.

1118 έως 1122 μ.Χ. Η φρουρά των Βαράγγων συνόδευε πιθανώς Ιωάννη Β΄ Κομνηνό στις εκστρατείες του.

1122 μ.Χ. Μάχη της Βερόης υπό τον Ιωάννη Β΄ Κομνηνό, ενάντια στους Πετσενέγους. Μετά την αποτυχία Φραγκικών, Ελληνικών και Φλαμανδικών μονάδων να σπάσουν τον αμυντικό κύκλο που έφτιαξαν οι Πετσενέγοι με τα κάρα τους, ο Ιωάννης έστειλε τους Βαράγγους εναντίον τους και αυτοί συνέτριψαν τους Πετσενέγους.

1137 μ.Χ. Βάραγγοι ήταν πιθανώς με Ιωάννη Β΄ στην πολιορκία της Αντιόχειας.

1149 μ.Χ. Ενισχύσεις Βαράγγων εστάλησαν να βοηθήσουν την ανεπιτυχή υπεράσπιση των Θηβών από την επίθεση του Ρογήρου Β΄ της Σικελίας. Βάραγγοι φρουροί συνοδεύαν πιθανώς, τον αυτοκράτορα Mανουήλ Β΄ στην ανακατάληψη της από το Ρογήρο.

1154 μ.Χ. 300 Βάραγγοι φρουροί ματαίωσαν μια απόπειρα δολοφονίας κατά του Mανουήλ Β΄.

1155 έως 1156 μ.Χ. Ο Renault de Chatillon, σταυροφόρος πρίγκηπας της Αντιόχειας επετέθη στην Κύπρο, η οποία αριθμούσε Βαράγγους στη φρουρά της. Μετά από κάποιες αρχικές επιτυχίες νικήθηκε και οι Βάραγγοι τον έσυραν στα πόδια του αυτοκράτορα. Λίγο αργότερα οι Βάραγγοι ήταν ιδιαίτερα εμφανείς όταν ο Mανουήλ έκανε την είσοδό του μέσα στην Αντιόχεια ως κατακτητής της.

1172 μ.Χ. Βάραγγοι ήταν πιθανώς στο στόλο που εστάλη ανεπιτυχώς ενάντια στους Βενετούς.

11 Σεπτεμβρίου 1176 μ.Χ. Ο Mανουήλ πήρε μαζί του τους Βαράγγους, όταν εκστράτευσε ενάντια στους Τούρκους της Μικράς Ασίας. Ο στρατός του αιφνιδιάστηκε και καταστράφηκε στο Mυριοκέφαλο. Ο Mανουήλ μόλις που γλίτωσε τη ζωή του. Το μεγαλύτερο μέρος των Βαράγγων σκοτώθηκε, αν και μερικοί Άγγλοι διεσώθησαν και εστάλησαν  να φέρουν τις ειδήσεις στο βασιλια της Αγγλίας Henry Ι και να στρατολογήσουν νεσοσυλλέκτους.

1179 μ.Χ. Οι Βάραγγοι ήταν πιθανώς παρόντες με Mανουήλ στην Κλαυδιούπολη όπου νίκησε τους Τούρκους και έκλεισε μια ειρήνη μαζί τους.

1200 μ.Χ. Η φρουρά Βαράγγων χρησιμοποιήθηκε στην καταστολή δύο αποπειρών ανατροπής του αυτοκράτορα Aλεξίου Γ΄.

1203 έως 1204 μ.Χ. Η φρουρά Βαράγγων έπαιξε έναν σημαντικό ρόλο στην υπεράσπιση Κωνσταντινούπολης ενάντια στην τέταρτη σταυροφορία, αλλά τελικά παραδόθηκε στους Λατίνους.

1204-1261 μ.Χ. Υπάρχουν ενδείξεις ότι οι Λατίνοι αυτοκράτορες του Βυζαντίου είχαν τη δική τους μονάδα Βαράγγων φρουρών.

1205 μ.Χ. και μετά – Μια μονάδα Βαράγγων φρουρών υπηρέτησε την εξόριστη Βυζαντινή αυτοκρατορία στη Nίκαια.

1233 μ.Χ. Οι Βάραγγοι περιλήφθησαν πιθανώς στις εκστρατείες του Ιωάννη Γ΄ της Nίκαιας ενάντια στη Λατινική αυτοκρατορία, και την κατάληψη της Θεσσαλονίκης.

1261 μ.Χ. Η λατινική αυτοκρατορία θρυμματίστηκε τελικά και οι Βυζαντινοί επέστρεψαν σε Κωνσταντινούπολη.

1264 μ.Χ. Οι Βάραγγοι ήταν τμήμα ενός βυζαντινού στρατού που νικήθηκε από τους Φράγκους στο Mακρυπλάγι.

1265 μ.Χ. Η φρουρά των Βαράγγων συνέβαλε στην απελευθέρωση του προηγούμενου Σελτζούκου σουλτάνου Αζζ-εντ-Nτίν, όταν ο Βούλγαρος τσάρος αιφνιδίασε το Βυζαντινό Στρατό και τον πολιόρκησε στη μικρή πόλη του Aίνου.  Σε αντάλλαγμα για την ελευθερία του Αζζ-εντ-Nτίν, ο τσάρος χάρισε στη φρουρά τις ζωές τους και τους επέτρεψε να κρατήσουν την πόλη. Οι βυζαντινές ενισχύσεις έφθασαν την επόμενη ημέρα και οι Βάραγγοι επέστρεψαν σε έναν εξαγριωμένο αυτοκράτορα που αφού διέταξε να τους μαστιγώσουν, τους έντυσε γυναικεία ενδύματα και τους διαπόμπευσε πάνω γαιδάρους στις οδούς Κωνσταντινούπολης.

Μέχρι 1272 μ.Χ. Ο Μηχαήλ Η΄ χρησιμοποίησε τη φρουρά των Βαράγγων εκτενώς στις εκστρατείες για να επανακτήσει τα έδαφη του στα Βαλκάνια και τη Μικρά Ασία.

Από αυτό το σημείο και πέρα δεν υπάρχει καμία αναφορά για Βαράγγους στη μάχη – οι μόνες αναφορές αφορούν καθήκοντα φρουράς και εθιμοτυπίας μέσα στην πόλη. Η τελευταία αναφορά σε  Βαράγγους εν υπηρεσία αφορά τη χρήση τους το 1341 ως σωματοφύλακες του νεαρού Ιωάννη Ε.

Βιβλιογραφία

• ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΝ/ΜΙΟΥ ΚΑΙΜΠΡΙΤΖ Εκδόσεις «ΜΕΛΙΣΣΑ» 1966
• Europa Militaria “The Vikings recreated in colour photographs”
• Varangian Voice Magazine New Varangian Guard Inc
• Laxdaela saga Grettirs saga  Blöndal & Benedikz Cambridge University Press, 1978
• Iohannes Kinnamos Epitome Rerum ab Ioanne et Alexio Comnenis, Augustus Meinke ed., (Bonn 1836)
• Osprey Military publishing Co: “Byzantine Armies 886-1118”, “The Vikings” “The Viking Hersir“, “Early Russian Armies”

Δημοσιεύεται στο methormisakathektou.blog