5-4-2024

Γράφει ο Στέλιος Φενέκος, Υποναύαρχος ε.α.

Η ΜΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΣΕΒΙΛΛΗΣ ΚΑΙ Η ΕΣΦΑΛΜΕΝΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Μετέχοντας σε μία δημόσια συζήτηση χθες με εξαιρετικούς συνομιλητές, αναφέρθηκα στην εσφαλμένη Ελληνική εξωτερική πολιτική σε ότι αφορά την άρνησή μας (επίσημα κι εγγράφως) να δεχθούμε την σημασία και την βαρύτητα που μπορεί να έχει η μελέτης του Πανεπιστημίου της Σεβίλλης για τις ΑΟΖ των χωρών της ΕΕ.
Η μελέτη αυτή συντάχθηκε από ένα μεγάλο Πανεπιστήμιο με ακαδημαϊκούς εγνωσμένου κύρους (Juan Luis Suarez de Vivero and Juan Carlos Rodríguez Mateos), με συγκεκριμένη ανάθεση από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο University of Seville (Human Geography Department in 2003).
Η μελέτη έγινε στην συνέχεια «enclosure» τόσο σε κείμενα της ΕΕ όσοι και του ΟΗΕ.
ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΣΤΑ ΔΙΕΘΝΗ ΚΕΙΜΕΝΑ Η ΕΝΝΟΙΑ «ENCOSURE»
Όταν μελέτες, έγγραφα, κείμενα γίνονται “enclosure” σε αποφάσεις, πολιτικές, σε θεσμικά κείμενα, σε στρατηγικές Οργανισμών όπως το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, αλλά και ο ΟΗΕ, θεωρείται διεθνώς ότι αποτελούν σημαντικά συνοδευτικά έγγραφα του βασικού επίσημου κειμένου, (το οποίο έχει εγκριθεί από τα όργανα του οργανισμού) τα οποία έχουν βαρύτητα για το περιεχόμενο του βασικού αυτού κείμενου.
Σε τέτοια συνοδευτικά κείμενα, μελέτες και πληροφοριακά έγγραφα (κάποια μάλιστα ήσσονος σημασίας) έχει στηριχθεί δεκάδες φορές η Τουρκία κυρίως στο ΝΑΤΟ, για να υποστηρίξει πολιτικές θέσεις και αρνησικυρίες που καθηλώνουν το ΝΑΤΟ για πολλές δεκαετίες.
ΟΙ ΜΕΛΕΤΕΣ ΔΗΜΟΣΙΟΛΟΓΩΝ-ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΩΝ – ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΩΝ
Μάλιστα σύμφωνα με το Άρθρο 38 (1) Καταστατικό του Διεθνούς Δικαστηρίου του ΟΗΕ:
«Το Δικαστήριο, που έργο του έχει να εκδικάζει, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, τις υποθέσεις που υποβάλλονται σ’ αυτό, θα εφαρμόζει:
α. τις διεθνείς συμβάσεις, γενικές ή ειδικές, που θέτουν κανόνες οι οποίοι αναγνωρίζονται ρητά από τα αντίδικα κράτη,
β. το διεθνές εθιμικό δίκαιο, ως απόδειξη γενικής πρακτικής που γίνεται δεκτή ως κανόνας δικαίου. ˙
γ. τις γενικές αρχές του δικαίου που αναγνωρίζονται από τα πολιτισμένα έθνη,
δ. με την επιφύλαξη όσων προβλέπουν οι διατάξεις του Άρθρου 59, τις δικαστικές αποφάσεις και τις διδασκαλίες των πιο αναγνωρισμένων δημοσιολόγων των διάφορων εθνών, ως βοηθητικά μέσα για τον καθορισμό των κανόνων δικαίου.».
Δηλαδή η μελέτη του πανεπιστημίου της Σεβίλλης η οποία συντάχθηκε από εγνωσμένου κύρους πανεπιστημιακούς δημοσιολόγους της Ισπανίας, (στους οποίους ανατέθηκε η σύνταξη της) μπορεί να αποτελέσει δευτερογενή πηγή του Διεθνούς Δικαίου για το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (στον βαθμό φυσικά που και εμείς θα την αναγνωρίσουμε και θα την επικαλεστούμε).
Θυμίζω μάλιστα ότι πολλές φορές το ΔΔΔ έχει βασισθεί σε συγγράμματα ακαδημαϊκών και σημαντικές μελέτες Πανεπιστημίων για ζητήματα Διεθνούς Δικαίου ( π.χ. η διάσημη υπόθεση «Southern Bluefin Tuna Cases», όπου το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης αναφέρθηκε σε μελέτες και απόψεις από πανεπιστήμια και ερευνητικούς οργανισμούς σχετικά με το δίκαιο της θάλασσας).
Συνεπώς η μελέτη της Σεβίλλης από την στιγμή που έγινε κατ’ εντολή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και συμπεριλήφθηκε στα εγκεκριμένα κείμενα της και εκείθεν σε κείμενα του ΟΗΕ, έχει βαρύτητα ως δυνητική δευτερογενής πηγή και δεν μπορεί να την απορρίπτουμε μόνοι μας.

*Το άρθρο εκφράζει προσωπικές απόψεις και εκτιμήσεις του συντάκτη