6-1-2024

Άρθρο του Δημοσιογράφου Ευθύμιου Πέτρου

Ούτε μία γυναίκα στο Σύνταγμα!

Πολύς λόγος έγινε για την περίφημη εορτή για την αλλαγή του χρόνου στην πλατεία Συντάγματος, όπου οι μόνοι Έλληνες φαίνεται πως ήσαν οι περί τον δήμαρχο Χάρη Δούκα παρουσιαστές και τραγουδιστές. Και στην εξέδρα αυτή επικεντρώθηκαν τα φώτα των μέσων μαζικής ενημερώσεως που σχεδόν αδιαφόρως εσχολίασαν το γεγονός ότι «κάτω» στην πλατεία κυμάτιζαν σημαίες της Παλαιστίνης. Σημαίες με το πράσινο μαύρο και κόκκινο χρώμα που έχουν όλες οι σημαίες των χωρών του ισλάμ. Τα ΜΜΕ δεν παρετήρησαν, ή ενδεχομένως αντηπαρήλθαν το πιο σημαντικό πολιτισμικό στοιχείο που χαρακτήριζε την εκδήλωση αυτή. Ανατρέξτε στις φωτογραφίες που έχουν δημοσιευθεί από την πλατεία Συντάγματος το βράδυ της Πρωτοχρονιάς και αναζητήστε αν φαίνεται σε αυτές έστω μία γυναίκα. Εκεί φαίνεται η ισλαμοποίησις. Η θέσις της γυναίκας στο ισλάμ είναι στο σπίτι. Δεν της επιτρέπεται να παρίσταται σε δημόσιες εκδηλώσεις. Οι άνδρες δεν συγχρωτίζονται με τις γυναίκες σε καμμία εκδήλωση, σε καμμία εορτή σε καμμία διασκέδαση. Και από τα τεμένη των ασιατικών και αφρικανικών χωρών, αυτό μεταφέρεται στην Αθήνα. Μεταφέρθηκε ήδη στην Αθήνα από τους μετανάστες οι οποίοι με κάθε νόμιμο και παράνομο μέσον παραβίασαν τα σύνορά μας πάτησαν την γη μας και τώρα καταρρακώνουν τις συνήθειες, τον πολιτισμό και τον τρόπο ζωής μας.

Αυτούς τους ισλαμιστές μετανάστες ήλθαν να «νομιμοποιήσουν» ο κ. Καιρίδης και οι συν αυτώ. Για αυτούς τους ισλαμιστές μετανάστες στέρησε το δικαίωμα της ελευθέρας γνώμης από τους βουλευτές της η ηγεσία της ΝΔ και τους επέβαλε «κομματική πειθαρχία». Εσκέφθησαν άραγε τις επιπτώσεις; Εστάθμισαν τα υπέρ και τα κατά της αποφάσεώς τους. Έβαλαν την επίπλαστη ανάγκη για εργάτες γης πάνω από τις συνέπειες που έχει η ισλαμοποίησις για την κοινωνία μας; Υπήρξαν άραγε αναφορές των υπηρεσιών ασφαλείας, εκτιμήσεις των αναλυτών του Κράτους για την αλλοτρίωση της κοινωνίας στην οποία έχουν οδηγήσει οι αλόγιστοι δικαιωματισμοί και ο δήθεν ανθρωπισμός;

Και από την άλλη πλευρά, είδαμε μόλις χθες να αναβαθμίζεται εντός του υπουργικού συμβουλίου η κ. Δόμνα Μιχαηλίδου, η οποία στην Βουλή επιχειρηματολογούσε κατά της επάρσεως της ελληνικής σημαίας στα ελληνικά σχολεία. Οι σημαίες της Παλαιστίνης όμως στο Σύνταγμα δεν φάνηκε να την πειράζουν. Ούτε αυτήν ούτε άλλο μέλος της Κυβερνήσεως. Ούτε τον νεοεκλεγέντα δήμαρχο Αθηναίων. Ούτε τους αναλυτές του καναπέ που επιλύουν από τηλοψίας τα προβλήματα της Μέσης και της Άπω Ανατολής και δεν έχουν αντιληφθεί ότι εδώ χάνεται η γη κάτω από τα πόδια μας.

Η «κατάληψις» της πλατείας Συντάγματος την νύκτα της Πρωτοχρονιάς είχε ένα συμβολισμό στον οποίο δεν έδωσε σημασία κανείς. Ήταν διεκδίκησις δημοσίου χώρου από τους ισλαμιστές. Εντάσσεται στην στρατηγική επιβολής τους στις ευρωπαϊκές χώρες στις οποίες εγκαθίστανται. Είναι το επόμενο βήμα μετά την απαίτηση να γίνονται οι δικές τους τελετές (προσευχές και μπαϊράμια) σε δημοσίους χώρους. Η επομένη φάσις θα είναι η δημιουργία πολώσεως στην κοινωνία μεταξύ των υποστηρικτών τους και των αντιτιθεμένων στην αλλοίωση της κουλτούρας και των κοινωνικών μας δεδομένων. Οι τελευταίοι άλλωστε ήδη χαρακτηρίζονται οπισθοδρομικοί και ρατσιστές.

Όσο για τις σημαίες της Παλαιστίνης και αυτές χρησιμοποιούνται κατά τρόπο που μας είναι δύσκολο να τον κατανοήσουμε. Η Παλαιστίνη είναι απλώς η μάχη την οποία δίδει σήμερα το ισλάμ. Αύριο μπορεί να είναι μια άλλη. Μπορεί να δούμε τους ίδιους ανθρώπους σε ένα χρόνο να κραδαίνουν σημαίες του Αφγανιστάν ή του Πακιστάν. Και σε επομένη φάση και της Τουρκίας η οποία προς την ισλαμική θεοκρατία σταθερά διολισθαίνει. Αλλά αν κάποιος τα επισημαίνει αυτά θεωρείται εθνικιστής. Λες και είναι «ρετσινιά» να αγαπά κανείς την πατρίδα του. Ας ανατρέξουν οι ταγοί μας στα γραπτά περί εθνικισμού του Αλεξάνδρου Παπαναστασίου, του κατ’ εξοχήν φιλελευθέρου πολιτικού του μεσοπολέμου και μετά ας ομιλήσουν. Αλλά αμφιβάλλουμε αν γνωρίζουν κάν ποιος ήτο ο Παπαναστασίου. Τόσο απαίδευτοι είναι. Το κακό είναι πως υποβαθμίζοντας την εθνική παιδεία, απαίδευτη έχουν καταντήσει και την κοινωνία μας. Και ανέχεται έτσι φαινόμενα όπως η κατάληψις του Συντάγματος την νύχτα της Πρωτοχρονιάς.

Δημοσιεύεται στην ΕΣΤΙΑ

*Το άρθρο εκφράζει προσωπικές απόψεις και εκτιμήσεις του συντάκτη