23-7-2023

Άρθρο του Δημητρίου Τσαϊλά, Υποναυάρχου ε.α.

Η πολιτική εθνικής ασφαλείας περιλαμβάνει τέσσερα βασικά στοιχεία:

(1) το εθνικό συμφέρον,

(2) το συγκεκριμένο στόχο για την εξυπηρέτηση του συμφέροντος,

(3) την επιχειρησιακή στρατηγική για την επίτευξη του στόχου και

(4) τις συγκεκριμένες επιχειρησιακές δραστηριότητες υποστήριξης.

Οι επιχειρησιακές δραστηριότητες του Ελληνισμού σε σχέση με τις θαλάσσιες ζώνες και τη τουρκική επιθετικότητα είναι εξαιρετικά πολύπλοκη εργασία και για να επιτύχει μπορεί να γίνει με πίεση για υποχώρηση των αμφισβητήσεων και του αναθεωρητισμού, μέσω ενός διεθνούς συνασπισμού με συνεργασίες και αμυντικές συμφωνίες, με εφαρμογή ψηφισμάτων του ΟΗΕ και του Διεθνούς Δικαίου.

Το εθνικό συμφέρον πρέπει να εμποδίζει τη σημαντική επιδείνωση της θαλάσσιας ασφάλειας, μέσω μιας τουρκικής επικράτησης. Ο συγκεκριμένος στόχος για την προώθηση αυτού του συμφέροντος, δεδομένης της γεωγραφίας, της ισορροπίας δυνάμεων, άλλων προτεραιοτήτων, ήταν αναγκαστικά περιορισμένος. Η επιχειρησιακή στρατηγική δεδομένου του συμφέροντος και του στόχου στο πλαίσιο περιορισμένων μέσων και πόρων ήταν να δημιουργηθεί αποτροπή. Δηλαδή να επιβληθεί κόστος στον επιτιθέμενο με σαφήνεια ότι η περαιτέρω επιθετικότητα θα δημιουργήσει περισσότερα έξοδα από οφέλη, ενώ παράλληλα δεν θα επιτευχθεί συμβιβαστική λύση. Οι επιχειρησιακές δραστηριότητες, είναι ρευστές, μπορούν να καλυφθούν με πολύ μεγάλο αγώνα για να επισημάνουν την επίλυση και περαιτέρω το αδιέξοδο διατηρώντας παράλληλα την ευκαιρία για τουρκική υποχώρηση.

Κατά την προσωπική μου εκτίμηση αυτή είναι ουσιαστικά η στρατηγική μας: το εθνικό συμφέρον είναι να αποτρέψουμε τη Τουρκία, από μια επίθεση. Ο συγκεκριμένος στόχος, καθώς τα μέσα μας είναι περιορισμένα, ήταν να διασφαλίσουμε μέσω ενίσχυσης των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων και συμμαχιών ότι δεν θα μπορέσουν να κερδίσουν. Η επιχειρησιακή στρατηγική είναι να αυξήσουμε το κόστος, επίτευξης συμβιβαστικής λύσης και οι επιχειρησιακές δραστηριότητες είναι προσανατολισμένες στην προώθηση αυτής της επιχειρησιακής στρατηγικής.

Έτσι μερικές αυτονόητες αλήθειες είναι απαραίτητο να επαναληφθούν.

Πρώτη στρατηγική προτεραιότητα του Πολεμικού Ναυτικού είναι η επιτυχής άμυνα στο Αιγαίο με συνέπεια και ισχυρή παρουσία στην Ανατολική Μεσόγειο. Το τι χρειάζεται για να επιτευχθεί αυτό γίνεται καλύτερα κατανοητό από το ίδιο το Πολεμικό Ναυτικό και με την υποστήριξη της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας. Ο Στρατός Ξηράς μπορεί να παίξει χρήσιμο ρόλο στο πλαίσιο της διακλαδικότητας, στην υποστήριξη της άμυνας των χερσαίων περιοχών είτε στην ηπειρωτική Ελλάδα ή επί των νήσων.

Το στρατηγικό ζητούμενο είναι να μην προσεγγιστούν τα νησιά και να ολοκληρωθεί ο αγώνας στη θάλασσα και στον αέρα. Για αυτόν τον στρατηγικό λόγο χρειαζόμαστε ένα ισχυρό ναυτικό.

Οι υπερήλικες μονάδες του στόλου μας δεν μπορούν να συμβάλουν σημαντικά στην πρόκληση ενός εχθρού με μια πολύ δραστήρια ναυπηγική βιομηχανία που έχει ναυπηγική βιομηχανία κατασκευάζοντας αεροπλανοφόρα φρεγάτες, κορβέτες και υποβρύχια και έχει μια δυναμική αμυντική βιομηχανία με εξαγωγές.

Δεν μπορούμε να έχουμε Ναυτικό ψάχνοντας νέες φρεγάτες και κορβέτες στα καλάθια των εκπτώσεων. Αν είμαστε σοβαροί, πρέπει να παρέχουμε στο Πολεμικό Ναυτικό τα ελάχιστα απαραίτητα για να εκπληρώσει την αποστολή του. Σε μια εποχή ακμάζουσας τεχνολογίας η προθυμία να πεθάνεις υπερασπιζόμενος τη χώρα δεν αρκεί. Το ναυτικό χρειάζεται τα μέσα για να έχει την ικανότητα να κερδίσει.

Δημοσιεύεται στις Ανιχνεύσεις

φωτ.αρχείου